De volgende dag bestaat uit rusten en schuilen tegen de hitte. Sara is om 7u al de deur uit voor haar werk, we hebben het rijk voor ons alleen en verder dan een bezoekje supermarkt kom ik vandaag niet. Ik lig op bed, slaap, doe korte loopjes met Taka en that’s it. Ik kan niet nadenken over een vervolg, wat we hierna gaan doen, zelfs denken kost teveel energie. Als Sara thuis komt uit haar werk gaan we samen naar het strand, waar het heerlijk toeven is met een windje. Prima dagje zo.

Ook de dag erna kan ik maar moeilijk beslissen. Skuleskogen National Park is onderdeel van de Hogä Kustenleden, en nu ik hier toch ben wil ik daar graag heen. Maar hoe gaan we het doen met deze temperaturen? Het was de afgelopen twee dagen 28 graden, reden genoeg om eigenlijk helemaal niks te doen. Sara is zo lief om haar auto aan me uit te lenen, ze biedt het notabene zelf aan, hoe gaaf! En dat geeft een heel nieuw perspectief. Ze gaat altijd op de fiets naar haar werk. Daardoor besluit ik om vandaag aan het water te willen zitten met Taka, ergens in de schaduw. We rijden naar de noordingang van het nationaal park, het is nog vroeg en gaan aan de wandel tussen de rotsen en de bomen, het is er prachtig. Beekjes zijn zo goed als uitgedroogd (zorgelijke toestand!), het water van de zee vind Taka niet lekker, het is een mengeling tussen zoet en zout. Het bos is een mengeling van dennen, berken en varens. Na ongeveer een uur lopen komen we bij een inham waar een paar eilandjes zijn. Hier is ook een strandje met kleine kiezeltjes en helder water, een perfecte plek om te blijven. Het strandje ligt precies tussen twee eilandjes, waar genoeg bomen zijn voor schaduw. Het is overal stil, er staat slechts een klein zuchtje wind, enkele zeiljachten liggen in de baai. Een dag om lekker mijn boek te lezen, te schrijven en te relaxen op deze wonderlijke plek.

Terug bij thuiskomst zorg ik dat ik er ben voordat Sara thuis is, ik heb beloofd voor haar te koken. Samen gaan we op het gras zitten voor haar huis en smullen we van de verse salade en de soort roerbaksmurrie met allerlei groenten erin. Het ziet er niet uit maar is om onze vingers bij af te likken en dat doen we dan ook. Fijn zeg, verse groentes! Ik overleg met haar over de volgende dag. Ik zou heel graag morgenavond met haar auto naar de zuidingang rijden voor de andere kant van het park en dan in het park slapen en de volgende ochtend terug komen. Voor Sara is het geen probleem, ze heeft de auto toch niet nodig. Overspoeld door een gevoel van vrijheid, dat ik weer kan gaan en staan waar ik wil met enige comfort, voel ik me helemaal in mijn nopjes. De waarde van een auto, de flexibiliteit, het park in kunnen zonder veel gewicht, ik kijk er nu al naar uit en word er heel blij van.

Het is 19 juli, de thermometer haalt met gemak de 30 graden, de hele dag zit ik ‘thuis’ aan het water te niksen voordat ik rond 20u richting Skuleskogen National Park rijd, een half uur hier vandaan. In een stevige draf steekt er een wasbeer over waar ik vol voor op de rem moet, blij verrast kijk ik naar het mooie beestje! Om 22u beginnen we onze wandeling naar boven, naar de top waar een waanzinnig uitzicht op ons wacht over de Botnische Golf. Het zweet druipt van me af, Taka’s tong hangt op half 11, maar het is te doen. Voordeel van dit tijdstip is dat er niemand anders is en Taka los kan, de berggeit uithangen. Ik bewonder hem voor zijn inzicht in diepte, zijn incasseringsvermogen tussen de enorme rotsblokken. Moeiteloos maakt hij grote sprongen, loopt hij op smalle richeltjes, balanceert hij over schuine rotsen die bijna recht naar beneden aflopen. Soms met een beetje aanwijzingen van mij, maar hij doet het en hij geniet er ook nog van. Dan kijkt ie met zo’n blik naar me waar het plezier in af te lezen is, zo van “Kom je achter me aan? Het is zo tof hier! We zijn op avontuur! Oh yeah!”

Dit keer loop ik zonder zware rugzak, alleen 3 liter water en het hoognodige om de nacht door te komen. Ondanks dat is de wandeling c.q. klim evengoed best zwaar, enorme rotsblokken die stammen uit de laatste ijstijd, vullen de bergwand en het wandelpad, soms is het steen rood, soms grijs of zwart.  Het is een feestje om hier te zijn, moederziel alleen, saampjes. Op het hoogste punt besluit ik om daar te blijven tot de zon opkomt, die overigens net achter de bergen is verdwenen. Kamperen is verboden in het park, dus met het ontbreken van mijn tent, houd ik me aan de regels, toch? Het is rond middernacht als we op de rotsen een nestje maken voor de nacht, zonder tent, gewoon open en bloot. Er staat nauwelijks wind, het is nogsteeds 25 graden. Mijn wekker zet ik op kwart over 3, net voordat de zon opkomt. De berg, het nationaal park, lijkt eventjes helemaal van ons alleen. Lijkt…

Opeens hoor ik stemmen, het zijn een paar jongens en ik kan niet inschatten hoe ver ze zijn of welke richting ze gaan. Het houdt me wakker, ik luister en spiek over de stenenstapel heen die op het hoogste punt is gebouwd. We liggen precies naast het bouwwerk, er achter, de jongens komen van de andere kant. Lange tijd is het volume hetzelfde, lijkt het of ze niet dichterbij komen, alsof ze daar ook zitten op een vaste plek. En dus doe ik weer een poging om te slapen. Totdat ze opeens veel dichterbij zijn en ik me rot schrik. Ook Taka zit rechtop. Taka is een stille waker, hij ziet, hoort en ruikt alles maar houdt zich stil en slaat het gade, observeert slechts. Totdat het te dichtbij komt en een bedreiging voor hem vormt, pas dan begint hij te grommen of blaffen. En dat maakt dat we ons samen heel makkelijk schuil kunnen houden. Ook checkt hij bij mij hoe ik er in sta en voelt hij feilloos aan of het de bedoeling is om stil te zijn of niet. Had ik al gezegd wat een topper hij is? In zoveel opzichten! Het is niet te bevatten hoe we op elkaar afgestemd zijn, echt een wonderlijke verbinding, iedere keer weer. Doordat we achter de stenenhoop liggen, zijn we niet makkelijk zichtbaar, tenzij ze er naartoe zouden lopen. Ze lopen godzijdank een stuk lager en blijven daar ook als ze ons passeren. Het geeft een gevoel van overwinning, yes Taka, ze hebben ons niet gezien haha, en wij hun wel. En zij maar denken dat ze alleen op de top waren haha. Ik vind het grappig. Daarna kunnen we eindelijk voor korte duur even slapen.

Nog voordat de piep van mijn alarm afgaat zit ik al rechtop, het is bijna kwart over 3 s’nachts. Ik heb weinig rust in mijn kont want zo meteen komt de zon op. Voor ons strekt de Botnische Golf zich uit, het noordelijkste stukje van de Oostzee, met vele eilandjes aan de rand van Zweden. De zon komt langzaam boven drijven en het duurt lang voordat het water echt wordt verlicht. Maar het is ons momentje, onze ochtend, onze rijke ervaring dat we hier toch maar even zitten met zijn tweetjes. Het is simpelweg genieten.

Rond half 5 pakken we ons boeltje om af te dalen naar de andere kant, zo lopen we in een cirkel en hoeven we niet dezelfde weg terug. Beneden is een meertje, wederom een paradijsje, hier mag wel gekampeerd worden en er staan dan ook een paar tentjes. Maar iedereen ligt nog te slapen. Aan de rand van het meer nemen we een pauze en is het tijd voor mijn ontbijt. Daarna valt de wandeling me nog vies tegen, om half 8 is het qua temperatuur al niet meer uit te houden. Het laatste uur is een uur waarbij ik over mijn grenzen ga, maar we hebben weinig keus, de auto staat nu eenmaal waar die staat. Uiteindelijk zijn we een uur of tien pas bij de auto en hebben we deze ochtend alsnog vijf uur gewandeld, net een beetje teveel van het goeie. Maar ach, deze ervaring wordt ons niet meer afgenomen, de nacht op de top, de zonsopkomst en de alles eromheen. De rest van de dag slapen we, lees ik en hangen we een beetje in afwachting van de verkoeling in de avond.

Rond 23u brengt Sara ons naar het station waar we de nachttrein terug naar Stockholm nemen. Helaas gaat de trein pas om half 3, de trein van 23u is volgeboekt en dit keer was er geen kans dat we mee konden. Dan maar eentje later. Ik kies bewust voor de nachttrein vanwege de warmte. Het is benauwd in de trein, als we daar overdag in moeten zitten, zo lang (zeven uur), dan gaat Taka van zijn stokje. En dus ga ik om 23u op een bankje van het station liggen, oogjes dicht en de wekker op kwart over twee. De reis is best vermoeiend door de gebroken nacht, wederom zitten we in de hondencoupé, wagon 16, stoel 31, het lijkt wel of we een abonnement hebben op deze stoel. Rond 11u zijn we in Stockholm en pak ik de sleutel die Ebba voor me heeft verstopt. Het voelt als thuiskomen, dit huis, deze energie, alsof ik hier altijd heb gewoond, heel fijn. Matt is in Estonia, Ebba is aan het werk, ik heb het rijk voor mij alleen. Hier staat mijn auto, met schone kleding, na vier weken hetzelfde aan kan ik nu weer kiezen, heb ik mijn laptop waar ik weer op kan schrijven en nog lekkere dingen in de auto. De hereniging is fijn! Ook ligt er een briefje voor me klaar dat ik mijn voedselpakket kan ophalen bij de sigarenboer, één van de pakketten die ik niet op heb kunnen halen bij een berghut omdat de Kungsleden noodgedwongen werd afgebroken. Die heb ik naar Stockholm laten sturen aangezien het een zeer waardevolle inhoud voor mij heeft.

Wederom ben ik te moe om beslissingen te maken door de gebroken nachten, eerst dus uitrusten hier zolang als nodig is. De ontsteking in mijn voet speelt op, die heb ik eigenlijk al meer dan een week, eerst dacht ik dat het spierpijn was, of een gevolg van de val in de rivier, nu zie ik duidelijk hoe dik mijn voet is. De 5 uur lopen van gister was niet handig haha. Maar goed, beetje Copaiba erop doet wonderen, en ja, rust, maar die neem ik nu.

Twee dagen later ben ik weer een beetje de oude en is het tijd om Stockholm te verlaten. Ik word er bijna verdrietig van om afscheid te nemen van Ebba, die als een moeder is, zo lief, zo zorgzaam en betrokken. Daarnaast is voor mijn gevoel DÉ reis in Stockholm begonnen, de reis alleen, en voelt het als een soort definitief einde van mijn reis, mijn oorspronkelijke reis. Dubbele gevoelens krioelen door me heen als vissen in een te klein bassin. Een heen en weer geslinger tussen teleurstelling en ‘het is goed zo’. De Kungsleden laat me niet los, de schoonheid ervan, de grootsheid, de rauwe natuur in zoveel vormen, ik voel dat ik deze nog een keer wil lopen, op mijn dooie gemakkie i.p.v. een verplicht aantal kilometers per dag. De zware dagen heb ik niet gefilmd of gefotografeerd wat ik had willen doen op dat moment, simpelweg omdat de kilometers maken op die dagen al mijn energie kostte. De rugzak op en af doen, wat sowieso al te vaak nodig is i.v.m. plassen of pauze, kostte alleen al heel veel energie. Dan was de camera pakken, statief of wat dan ook, net even teveel. Keuzes om zo goed mogelijk met de hoeveelheid energie om te gaan die ik heb op een dag moest ik bewust maken. En naarmate de dagen vorderden, en elke dag die 20 km werd gehaald met de bepakking en geen normale nacht slaap, daalt het energieniveau steeds meer zonder weer op te kunnen laden naar 100%. Daarnaast heeft de oplopende temperatuur een behoorlijke inslag gehad op de planning van de reis. Veel scenario’s had ik kunnen bedenken maar deze zeker niet. Hoe dan ook, alles was het waard, meer dan waard, ik heb me neergelegd bij de elementen waar ik geen invloed op kon uitoefenen, er restte mij niets anders dan in de overgave gaan.

De volgende keer wil ik in het moment kunnen bepalen om te stoppen voor die dag en de tent op kunnen zetten, op het moment dat mijn lijf het aangeeft. En wil ik op de top van de waarachtig indrukwekkende Tjaktapass mijn tent op zetten om zo de vallei nog meer in me op te kunnen nemen, tijd te nemen voor timelapses, te fotograferen op het moment dat het licht het mooist is, dat soort details. Nu was er tijdsdruk, i.v.m. de hoeveelheid voeding die we maximaal mee konden hebben, met name voor Taka.

Ik ben ontzettend dankbaar dat jullie mij hebben gevolgd. De vele reacties hebben me goed gedaan, alsof ik de reis met jullie allemaal maakte. De energie van mijn fanclub was (en is) enorm voelbaar. Het volgende doel is een bioscoopzaal vinden waar ik mijn film (kostenloos) mag tonen. Tips zijn welkom. Nu eerst beginnen aan het produceren van de film, van de iets meer dan 2300 foto’s en filmpjes die ik heb gemaakt…en werkelijk waar, ik KAN NIET WACHTEN om True Nature Trails, the movie, aan de wereld te laten zien! Uiteraard hou ik jullie hierover op de hoogte.

Eind augustus vertrekken we opnieuw naar Noorwegen, dit keer met de eerste deelnemers van True Nature Trails. Over dromen waarmaken gesproken!

DANK JULLIE WEL

Taka & Anouk