3. Hardanggervidda verwelkomt ons!

Vrijdag 23 juni
Wederom heb ik elk uur de klok gezien door het licht, het is best verwarrend als ik wakker word omdat ik toch benieuwd ben hoe laat het is en of ik er al uit mag. Is het al 6u? Mag ik de nieuwe dag beginnen? Zelfs om twee uur was het licht, om drie uur ook en om vier uur ook. Ik voel me soms, of eigenlijk héél vaak, net een opgewonden kind die naar de kermis mag, zo mooi vind ik het leven, zo leuk, zo verwonderend, en elke ochtend wordt ik weer wakker met dit gevoel.

Wat dat betreft lijken Taka en ik enorm op elkaar, hij heeft altijd een ‘happy face’, geniet volop van het leven en is altijd in voor avontuur. Als ik het even zwaar heb, dan maakt zijn blik alles weer goed en andersom. Ik besluit nu toch maar te blijven liggen en rusten tot Marjolein wakker is. Als het zover is kijk ik in een gezicht met opgezwollen ogen, alsof ze een nachtje heeft doorgehaald. “Ik heb het zo ongelooflijk koud! Ik heb al mijn kleding aan maar het mocht niet baten. Ik heb geen oog dicht gedaan.” Het is 7 graden, we staan quitte qua  vermoeidheid, gister was ik verrot, nu is het Marjolein. Maar ik weet uit ervaring dat lopen wonderen doet. En een warm theetje ook. “Roomservice! Wil je een lekker kopje thee?” Dat maakt een hoop goed inclusief een warm ontbijt. We pakken de boel weer in en gaan rond half acht op pad. Al snel verlaten we het berkenbos wat plaats maakt voor open vlaktes en gebergten. Ver voor ons uit ontvouwt zich een schouwspel van dreigende donkere wolken met zonlicht aan alle kanten eromheen. Wat een magisch licht!

De eerste schaapjes gaan voor ons op de vlucht, alle moeders dragen bellen dus van ver hoor je ze al aankomen, en dat is fijn want Taka wil er maar wat graag achteraan. De bellen herinneren me eraan dat hij even aan de lijn moet. We passeren een idyllisch rood houten huisje op een open plek, zal wel van een schaapsherder zijn. De omgeving wordt al snel weidser en weidser, met nogsteeds de enorme rivier Numedalslågen aan onze linkerkant. Het pad loopt parallel aan de rivier, aan de andere kant rijkt de 1298 meter hoge Heinberget als een bolhoedje naar de hemel. Wat een machtig mooi gebied! Gedachteloos dwalen we door de vallei, en zetten we de ene voet voor de ander, het gewicht van de rugzak voelen we niet meer. We pauzeren aan de waterkant van de Numedalslågen, het water is ijzig koud.

De zon staat hoog en is fel, desondanks zijn we warm gekleed, het is inmiddels 12 graden. Ultiem genieten dit! We weten ons bijna geen raad met deze schoonheid. Ik zeg wel eens “Dit is niet met woorden uit te drukken. De beleving hiervan gaat ver buiten alle woorden in een woordenboek.” Marjolein beaamt het, dit kan je niet uitleggen, dit moet je voelen. En precies die beleving, daar zitten we midden in. We zijn er stil van.

Het pad vervolgt zich naar boven, een pittige klim langs de flanken van de Heinberget. Af en toe kijken we even achterom naar het magnifieke uitzicht, de vallei die we net doorkruist hebben. Kan het mooier dan dit? Een enorme groene vlakte spreid zich voor ons uit, met de brede rivier die als een ader van moeder natuur er doorheen kronkelt en de bergen aan de andere kant. Deze route is alleen mogelijk met tent, aangezien de afstand naar de eerst volgende berghut te groot is. Terwijl ik zo van het uitzicht geniet, denk ik aan mijn deelnemers die in augustus mee gaan met True Nature Trails. Zullen ze dezelfde euforie ervaren? Ook denk ik aan alle mensen die een baan hebben van 9 tot 5 en misschien wel elke dag (tegen wil & dank?)  in de file staan. Het leven kan toch niet bedoeld zijn om zo ingevuld te worden? Ingevuld worden door de verplichtingen die de maatschappij je oplegt? En zo tot je pensioen door te brengen? Opstaan, naar het werk, 8 uur lang op je reet zitten (of wat dan ook), naar huis, eten, tv-kijken en naar bed. Volgens mij is het leven bedoeld om te doen waar je blij van wordt, dat te doen waar je inspiratie van krijgt en voldoening bij ervaart. En niet slechts in die paar weken vakantie per jaar maar 365 dagen per jaar. Ook denk ik aan Bertus, mijn buurman. Die geen lange afstanden meer kan lopen vanwege fysieke klachten. Ik besef me eens te meer hoe waardevol en essentieel een fit en gezond lichaam is, om dit te kunnen doen. Lopen geeft vrijheid, lopen geeft vleugels in combinatie met deze oeroude performance van de natuur & Taka.

Marjolein komt zichzelf tegen met allerlei persoonlijke stukken. We vinden een magnifieke plek tegen de rug van de bergwand, beschut uit de wind en redelijk vlak. Hier gaan we zitten om de ruimte te geven aan de tranen van Marjolein. Haar issues willen gezien worden, erkent worden en niet langer onderdrukt of veroordeeld. Net zo snel als de tranen komen zijn ze ook weer weg, met wat bemoedigende woorden van mij en een diepe zucht om weer te ontspannen. Er zijn ergere plekken om je pijnlijke stukken aan te kijken. We zijn allebei moe, het is halverwege de dag dus tijd voor de lunch op deze plek.

Ik laat mijn waterzak vallen, niet handig met de klim die nog gaat komen, pas aan de andere kant van de berg, als we beneden aankomen, kan ik mijn waterzak weer vullen bij het meer Geitsjøen. We koken het water, wat er nog over is, ik ga aan de brandnetelcurry, Marjolein aan de pasta met spinazie. Het eten is werkelijk een feest, iedere keer weer zo ontzettend lekker! Daarna is het tijd voor een tukkie, zodra ik mijn ogen dichtdoe ben ik weg. Een powernap in de middag doet wonderen voor mijn lijf. Taka is inmiddels ook gewend, als we pauzeren, gaat hij meteen liggen in plaats van nog even rondstruinen, hij neemt ook zijn rust.

De hele dag lopen we in de volle zon, ik had nog een petje willen aanschaffen van te voren maar dat is me niet gelukt. Het is verraderlijk zo met de wind en kou. Bij de afdaling aan de andere kant worden we weer getrakteerd op een compleet nieuw uitzicht, het meer Geitsjøen ligt geduldig op ons te wachten, het meer waaruit de brede rivier ontspringt waar we de hele ochtend langs hebben gelopen. Het pad verdwijnt in de struiken waardoor het slecht te zien is. Door de vele schapenpaadjes is niet duidelijk waar het wandelpad loopt, het duurt dan ook niet lang voordat we van het padje zijn. Ff de kaart erbij om de route te bepalen, sowieso moeten we naar beneden door het struikgewas wat zeker tot boven onze knieën rijkt. Taka pakt het slim aan, die loopt achter me zodat ik ruimte maak waar hij met zijn rugzak doorheen past. Hij wurmt zich overal met gemak doorheen. Zo lopen is best pittig, kuilen, keien, natte stukken moeras en dat allemaal te midden van de hoge struiken, het vraagt dus grote focus van ons omdat onze rugzak ons regelmatig uit balans haalt. Het meer ziet er betoverend uit met de vele glittertjes op het wateroppervlak, weerkaatst door de felle zon. Dat maakt alles goed.

Door dit niemandsland lopen we uiteindelijk zo’n tien uur lang over een afstand van 16 km. We weten niet precies hoe ver we van het 16 km punt af zijn maar vinden een perfecte kampeerplek in de luwte met wederom uitzicht over weer een nieuwe vallei, het eerste geschikte plekje tot nu toe. Het is 17.30u en ondanks de lange dag voelen we ons nogsteeds topfit. Taka verwen ik met een blikje makreel door zijn brok waar hij zichtbaar van geniet. Drie keer per dag zet ik eten voor hem neer en mag hij zoveel eten als hij wil en dat is ook echt nodig met deze intensieve dagen. Door de frisse wind duiken we allebei na het eten meteen onze tent in en dwalen er gedachten in mijn hoofd hoe gaaf het is om deze ervaring te delen met Marjolein. Ook gedachten over dat ik straks alleen ben, vier weken lang in de Zweedse bergen, vind ik best spannend. Ik voel geen angst maar wel een bepaalde spanning. Op één of andere manier voelt het toch veilig dat er nog een tentje naast me staat hihi.

Voldaan val ik in slaap na deze dag met een dikke gouden rand.