Om 5u de volgende ochtend worden we gewekt door hoefgetrappel van een groep rendieren die langs de tent denderen. Wauw! Wat een wake-up call! Taka schrikt zich helemaal rot en begint te blaffen. Met de noodgang rits ik de tent open en zie ik ze voor onze tent lopen, nog geen vijf meter bij ons vandaan, precies tussen de tent en het meer in. Ik ben meteen wakker, de adrenaline giert door me heen, dat ik dit mag meemaken! Door Taka’s geblaf gaan ze op de vlucht, ik wil het liefst Eveline roepen zodat ze het ook kan zien, tegelijkertijd wil ik juist stil zijn om ze niet verder op te jagen. Het is dezelfde kudde als gister, in een razend tempo lopen ze verspreid de heuvels over. Als Eveline de tent open ritst zijn ze al zo goed als uit zicht. Helemaal lyrisch vertel ik wat ze zojuist gemist heeft. Gister heeft ze de honderden rendieren ook gemist, toen stond ze al met haar tentje op deze plek. Ik ben binnen no-time klaar wakker. Taka wil eruit maar moet echt aan de riem, anders weet ik wel hoe laat het is. Eveline komt er ook uit, Sixten rekt zich uit en voegt zich meteen bij Taka, wat een schatje is hij ook! Fijn om te zien dat de honden zo op elkaar zijn gesteld. Sixten komt uit Spanje, heeft anderhalf jaar in een asiel gezeten en is sinds februari bij Eveline. Het is haar eerste hondje, ze zijn een super koppel! Allebei gaan we in onszelf aan de yoga en een beetje mediteren, de hemel is wederom blauw, zal het weer zo warm worden vandaag? We ontbijten samen en vragen ons allebei af, kan het nog mooier dan dit? Het plaatje is gewoon compleet, blije hondjes, leuk gezelschap, een paradijselijke omgeving, en zo meteen maken we ons klaar voor de klim naar boven. Het is nog lekker fris, 12 graden, ideaal voor fysieke inspanning. Eveline gaat eerst, we gaan ieder weer ons eigen weg, wetende dat we elkaar toch meerdere keren zullen passeren vandaag. De klim valt reuze mee, boven ligt veel sneeuw, zowel Taka als Sixten vinden het een feest. We hebben al vele sneeuwvlaktes gepasseerd en iedere keer duikt Taka erop, wrijft zich aan alle kanten in, bijt erin om vervolgens keihard te gaan rennen. Ik word er zo blij van om hem zo te zien genieten! Over het algemeen loopt hij los, zolang zijn neus niet gevuld worden met geuren van wilde dieren. Honden mogen niet los vanuit de Zweedse overheid, maar hee, zoveel ruimte en dan aan de lijn? Hij mag van mij de berggeit uithangen, zolang hij maar niet jaagt.
De Tjäktahut ligt aan de andere kant van de rivier, waar je met een enorme hangbrug over heen kan. Om op de brug te komen gaat er een steile ijzeren trap naar boven. Over de sneeuw loop ik naar de brug, ook de zijkanten van de rivier zijn nog bedekt met meters dikke lagen sneeuw, het ziet er zó woest uit met het water wat er tussendoor stroomt! Aan de overkant staan vele tentjes, zelfs een paar jongens die in hun nakie gaan skinniedippen in het ijskoude water, zij liever dan ik, hun gelach buldert over de rivier heen. Ik laat de Tjäktahut voor wat ie is, ik hoef er niet heen en het scheelt me weer een kilometer heen en terug. Ik vervolg het pad over de Tjäktapas die hier begint, het hoogste gedeelte van de Kungsleden. Het is maar 12 km naar de volgende hut maar inmiddels weet ik al dat dat niets zegt. Het pad bestaat uit grote stenen, keien en rotsblokken, er is geen vlak stukje te bekennen. Daarnaast is de temperatuur opgelopen naar 25 graden, ik wist überhaupt niet dat het hier zo warm kon worden! We lopen in de volle zon en het is bikkelen. Voor Taka zijn er vele sneeuwvlaktes waar hij dankbaar gebruik van maakt. Ik zie hoe zwaar hij het heeft, de tekenen van vermoeidheid dienen zich aan, hij loopt steeds vaker achter me, de zon is killing voor hem. Er is ook niks waar we kunnen schuilen, tja, wat moeten we dan? We lopen midden op de Tjäktapas en er is maar 1 manier om hier weg te komen, doorlopen. In de verte zie ik kleine bewegende silhouetten tegen de afspiegeling van de zon. Ze klimmen naar boven, het lijkt van een afstand recht omhoog te gaan, door de sneeuw. Ik zie de bui al hangen, hoe gaan we dat doen? We zijn allebei al kapot. Boven wacht een schuilhut, voor noodgevallen, dan zijn we nog niet eens op de helft. Ik zie Eveline met Sixten boven uitpuffen, ze moedigt ons aan om door te lopen. Go go go! Zij staat er al, wij moeten nog. Het voelt alsof ik lood in mijn schoenen heb, elke stap wordt met moeite gezet. Taka rent naar boven alsof het niks is, de sneeuw doet hem goed. Daarnaast is er boven een breed rendierenspoor, een prachtig gezicht zo in de sneeuw. Nu snap ik waarom meneer zo’n haast had om boven te komen. De sneeuw maakt de klim makkelijker dan gedacht omdat de voetstappen van de mensen die voor zijn gegaan, een soort trap heeft gevormd. Het uitzicht boven maakt een hoop goed, aan de ene kant de vallei waar we de hele ochtend hebben gelopen, aan de andere kant het stuk wat we nog hebben te gaan. Eerst maar lunchen in de schaduw van de hut, dan weer verder. Vanaf hier zie ik nog niet eens wat ons te wachten staat, wel dat het mooi is en groots, maar ik heb nog niet door dat dit de vallei is die ik van foto’s ken. 
Pas als we weer gaan lopen en honderd meter verder zijn, wordt de enorme Tjäktjavagge vallei zichtbaar. Niet normaal dit! Niet normaal! Een dertig kilometer lange strook tussen twee bergketens, die door het heldere weer goed zichtbaar is, DERTIG km! Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet, ik wist dat ik een mooie route zou lopen maar dit slaat werkelijk alles. Eveline volgt mij snel, vol ongeloof kijken we uit over de vallei. We komen terug op onze woorden van gister, ‘Does it get any better?’. Yes, it does! Zo ongelooflijk indrukwekkend! De bergen aan de ene kant halen de 1800 meter, aan de andere kant rond de 1400 meter, daartussen kronkelt de Tjäktajåkka rivier met een hoop smeltwater waar het pad langs loopt. Ook hier is het weer pittig lopen, we hebben vele pauzes nodig. Ik zit op een groot rotsblok als ik trek heb. Eveline komt ook aanlopen en voegt zich bij ons. Sixten heeft 4 rode ballonnen om zijn pootjes. Het ziet er heel grappig uit. Er zijn geen hondenschoentjes verkrijgbaar in zijn maat, met die kleine kippenpootjes, ergens op internet had ze deze tip gelezen. En het werkt super! Ballonnen als schoentjes, kom er maar op. Met Taka gaat het nogsteeds goed met zijn pootjes, elke dag check ik hoe zijn kussentjes eruit zien maar hij heeft nergens last van. Eveline vertelt dat ze ongesteld is geworden, vijf dagen te vroeg. Nou ja zeg! Dat is ook bizar! Ik gister, ook vijf dagen te vroeg. Zal het door de bergen komen? Zij had zich er niet op voorbereid omdat ze binnen vijf dagen weer in de bewoonde wereld is, dus ze is maar wat blij dat ze van mij wat opvangmateriaal kan krijgen. In Sälka, de volgende hut, kan ze zelf maandverband kopen. Fijn dat ze zo uit de brand is geholpen. Ik haal een laatste Love Chock tevoorschijn, waar we allebei de helft van nemen. Oooh wat is goede chocolade toch lekker! En zeker op dit soort momenten als het zwaar is. De Sälkahut halen voelt momenteel als een onmogelijke opgave. Krijgen we ook nog een normaal pad, wat een beetje vlak loopt? Ik voel dat ik over mijn grenzen ga. Ik heb een pijnlijke schouder, een soort zenuwpijn die doorstraalt in mijn hele arm tot aan mijn hand. Hoe ik ook probeer de rugzak te dragen, de pijn neemt alleen maar toe. Ik word verplicht tot rust. Ik heb geen andere keuze dan naar mijn lijf te luisteren, de pijn wordt op een gegeven moment ondragelijk. Gek genoeg, al heb ik maar een kwartiertje gezeten, kan ik daarna weer lopen alsof de pijn er nooit is geweest. Het lichaam is en blijft een wonderlijk systeem.
Door mijn vermoeidheid merk ik dat ik niet meer kan genieten. Het is te warm, te zwaar, te druk op dit stuk (ongeveer 30 mensen), ik irriteer me mateloos aan andere wandelaars. Iedereen lijkt vooruit te komen behalve ik. Het is absoluut het zwaarste stuk tot nu toe. Op een nieuwe sneeuwvlakte gaat Taka liggen en het is duidelijk dat hij er niet meer af wil. Ok, minimaal een uur pauze hier. Hij valt in een diepe slaap, als een sledehond opgerold in de sneeuw. De arme schat, het is teveel. Hoe kan je hier op trainen thuis? Mijn enige t-shirt is te ranzig voor woorden, een wasbeurt kan geen kwaad. Ik heb voornamelijk kleding mee tegen de kou en dan lijk ik ineens in de tropen te lopen, wie had dat kunnen bedenken? Ik was mijn t-shirt in de rivier en trek een thermoshirt met lange mouwen aan, tja, wat anders? Mijn t-shirt hang ik aan mijn rugzak, die is binnen een mum van tijd weer droog. Ondanks de hitte klaag ik niet want ik weet dat het ook anders kan zijn hier. De afgelopen twee weken heeft het hier gestormd, geregend en was het koud, dat heeft er voor gezorgd dat alle muggen verdwenen zijn en tot op heden nog niet uit hun hol zijn gekomen. En dat is heel wat waard!
Ook Taka en ik arriveren uiteindelijk bij de Sälka hut, meer dood dan levend. Vanaf de laatste sneeuwvlakte heb ik Taka’s rugzak er bij mij aangebonden om hem te ontzien. Alles doet zeer, mijn voeten, mijn twee grote tenen, mijn schouders en ik heb honger. We zoeken een plekje in de schaduw van de hut, het is er druk, overal zijn mensen, de meesten overnachten hier en hebben geen tent. Eveline was er een half uur eerder, ook kapot, Sixten ligt in coma, Taka volgt zijn voorbeeld. Man oh man, wat was het zwaar! Eveline en ik zijn allebei geïrriteerd door de hoeveelheid mensen. De host is ook niet erg vriendelijk omdat we er niet komen slapen maar alleen maar komen uitrusten, er hangt geen fijne energie. We besluiten na een lange pauze nog een paar kilometer te lopen zodat we voor de menigte uit zijn. Dan lopen we morgen in de rust. We hebben geen haast meer, onze afstand voor vandaag hebben we gehaald, al hebben we wel tien uur over die 12 km gedaan.
Als we weer opstaan ben ik zo stijf als een plank, mijn voeten willen niet meer, vooral omhoog lopen of naar beneden is geen pretje. Maar toch, als we eenmaal weer lopen, gaat het weer als gesmeerd, gewoon doorgaan! Het is voornamelijk Eveline die zo’n doordouwer is nu, zonder haar was ik niet doorgelopen. We worden aangevallen door de long-tailed jeager vogels, de kleinste jager. Brutaal dat ze zijn! Zowel wij als de honden worden aangevallen, we moeten bukken en met onze armen zwaaien om ze af te weren. Blijkbaar zijn we in de buurt van hun nest ofzo maar het is duidelijk dat we niet welkom zijn hier.
We lopen langs een heuvel waar een groepje rendieren op een sneeuwvlakte ligt, ook zij kiezen ervoor om in de sneeuw te liggen. Dit keer heb ik het groepje eerder door dan Taka. De rendieren hebben ons niet gezien dus we besluiten de honden vast te binden en omhoog te klimmen om zo van dichtbij de rendieren te kunnen zien. Op mijn buik kruip ik door de struiken omhoog, camera paraat, in de hoop een glimp op te kunnen vangen van hun natuurlijke gedrag. En dat lukt, ze hebben me niet in de gaten, ik kan filmen en foto’s maken, zo tof! Door dit soort dingen is de vermoeidheid weer ver te zoeken en neemt de adrenaline het over. Heerlijk!
Niet lang daarna zetten we onze tent op, op een open vlakte ver van het pad, ver van de rendieren. Hondjes lekker los, de ondergaande zon, beekje ernaast, wat willen we nog meer?
Sålka – Singi
Op blote voeten struin ik mijn tent uit en loop ik naar de beek. Het gras en mos voelt heerlijk onder mijn voeten! Ff geen harde ondergrond of schoenen maar gewoon blote voeten…wat een genot! De zon is een beetje gedraaid na dat ze onderging, ik blijf het een raar fenomeen vinden. Ze verdwijnt achter een berg om een paar uur later een stukje verder er weer bovenuit te komen. Het is 12 graden, windstil, blauwe hemel, de laatste ochtend samen met Eveline en Sixten. Taka ligt opgerold in een kuiltje terwijl Sixten hem goeiemorgen komt wensen. Op één of andere manier tolereert hij alles van Sixten, zo lief! Het is ook een zeer schattig hondje die hunkert naar liefde en aandacht van zijn soortgenoten. Als een echte waakhond gaat Taka tekeer als de eerste mensen de hangbrug over komen waar we uitzicht op hebben. Tijd voor ons om ook weer door te gaan, voordat de hele menigte uit de hut eraan komt.
Ik heb al een paar keer een verzuring ervaren in mijn bovenbeenspieren, en ook nu dient zich die weer aan. 
Dit keer lopen we wel samen en gaan we gelijk op, als ik mijn spieren even rust moet geven, doet Eveline met me mee. We voeren leuke gesprekken, hebben vele dingen gemeen en denken over veel dingen hetzelfde. Zo ook dat toeval niet bestaat en dat alles gebeurt met een reden. Ik ga op een rotsblok zitten om mijn benen te strekken, de verzuring voelt niet fijn. Ik sta op om even door mijn knieën te gaan en daar ligt het cadeautje voor mij, de vervulling van mijn wens die ik heb uitgesproken toen mijn reis begon. Een rendier gewei. Alsof ik de loterij heb gewonnen gier ik het uit, yes! Daar is ie dan! Tja, als ik de verzuring niet had gevoeld hadden we daar niet gezeten, zo is het maar net. Ik voel me dankbaar voor deze vondst.
Tot Singi lopen we samen, daar zal ons afscheid volgen. Voordat we bij Singi aankomen slaat het weer om, de lucht trekt helemaal dicht, het begint te waaien en opeens ziet alles er dreigend uit. We zijn moe van de etappe, de hondjes ook en we koelen af. Achter de muur van de hut zitten we uit de wind en kunnen we schuilen en ons eten maken. Honden zijn überhaupt nergens binnen welkom. Dus binnen bij het haardvuur zitten is er niet bij, tenzij je je hond alleen achter laat maar dat is voor mij ‘not done’. Eveline pakt haar slaapzak uit zodat Sixten zich daar in kan wurmen, het is een schattig gezicht. Zelfs over Taka leg ik een dekentje, bang dat hij afkoelt door de vermoeidheid en de plotselinge weersomslag. Ook in Singi is het druk. Er staan 3 grote rugzakken bij de tafel waar we buiten zitten, we maken kennis met drie Ieren die samen de Kungsleden lopen, als ze hun rugzak weer op doen. Gezellige kerels! Eén ervan is helemaal weg van Taka. Ik geloof dat het niet wederzijds is haha. Taka wil gewoon slapen. Er komt iemand met een enorme berghond aan en nog een man met een husky. Ik word er blij van, mensen die dit met hun hond ondernemen. Één ding krijg je er sowieso voor terug en dat is dat je super op elkaar afgestemd raakt door zoveel samen te zijn en samen zo intens te leven.
Singi is de kruising waar mensen afslaan naar de Kebnekaise, de hoogste berg van Zweden, waar ook Eveline heen gaat. Hier volgt ons afscheid, na de 12 km die we net achter de rug hebben willen we allebei nog 8 km lopen, allebei in een andere richting. Het is voor mij nog 14 km tot de volgende hut. Maar eerst wil ik slapen, ik moet echt een tukkie doen. Ik neem eerst afscheid van Eveline en Sixten, ze is echt een diehard en gaat meteen na het eten weer lopen. Ik wens ze veel moois op hun vervolgpad. Ze bedankt me voor het samenzijn en voelt zich vereert dat ze met mij heeft mogen lopen, het voelt voor haar alsof ze een privé gids had, met zowel tips voor het pakken van de rugzak, over kamperen maar ook op het gebied van gedrag van Sixten. Zo lief! Ik was me van geen kwaad bewust dat ik zo van nut ben geweest voor haar ervaring haha. We maken nog een selfie en geven elkaar een dikke knuffel. Overmorgen gaat ze weer naar huis.
Ik struin rond op het terrein op zoek naar een plek waar ik uit de wind mijn ogen kan sluiten en sniek het houthok in waar ik eigenlijk niet mag komen. Er hangen drie enorme bijlen aan de wand, berkenhout ligt opgeslagen om in de verschillende houtkachels verbrand te worden. Ik ga op de houten grond liggen, Taka krult zich tegen me aan, we vallen in een diepe slaap. Rillerig word ik weer wakker, ondanks dat ik warm ben aangekleed, het zal ongetwijfeld de vermoeidheid zijn. Het is voor het eerst dat er door me heen gaat of de planning van 20 km per dag niet een beetje teveel van het goede is. Voor mezelf kan ik daar nog wel een keuze in maken, ik ben een doordouwer en zal de route uitlopen. Maar voor Taka is het een ander verhaal. Bij elke stop gaat hij slapen, ik zie dat hij het nodig heeft en dat houd me nog het meeste bezig.
We gaan weer aan de wandel, voor de zekerheid trek ik alvast mijn regenbroek aan, dat scheelt me weer een keer rugzak op en af doen. We lopen nu echt alleen, iedereen zit warm in de hut. Na anderhalf uur begint het te regenen, hard te waaien en vervolgens kletteren de hagelstenen op mijn capuchon. Taka heeft ook zijn regenpak aan om te voorkomen dat hij afkoelt. Als er iemand een hekel heeft aan regen, dan is het Taka. Als een zielig hoopje ellende loopt hij achter me aan met zijn oortjes naar beneden, zijn staart naar beneden en toegeknepen oogjes. Wat een toestand! Toch wil ik nog even doorlopen, zodra we stoppen koelen we af en dat wil ik voorkomen. Daarnaast hebben we een vlakke plek nodig om de tent neer te kunnen zetten en het liefst nog een beetje beschut tegen de wind ook. Ik beloof Taka dat we om half 5 zullen stoppen. De kampeerplekjes liggen helaas niet voor het oprapen, ik kies een plek uit tussen de struiken, pal naast het pad, precies groot genoeg voor de tentvloer. We moeten helaas ook gewoon boven op de struiken liggen, vol met hobbels. Om te voorkomen dat mijn binnentent nat wordt bedenk ik spontaan een plan om eerst de buitentent op te zetten. Met een beetje aanpassing hier en daar moet dat lukken. Dan kan Taka in ieder geval schuilen. Zie je het voor je? De regen komt met bakken uit de lucht, twee verzopen katjes en dan een tent opzetten haha. Toch lukt het me en voel ik me euforisch. Taka kan schuilen, ik droog hem af met zijn eigen handdoek en doe alles van hem af. Onder het doek van de buitentent sleur ik alles wat buiten ligt naar binnen op de struiken. Jammer dat dit niet op de film staat, volgende keer neem ik een filmcrew mee, dan hoef ik het niet allemaal zelf te doen haha. De binnentent volgt en Taka wil er maar wat graag in, schud zich ook nog ff lekker uit met zijn natte lijf. Dank je wel lieverd, dat had je ff eerder moeten doen! Zodra alles enigszins staat kleed ik me warm aan en kruip ik mijn bedje in om te luisteren naar de regen. En dat voelt werkelijk als een zegen! Wie doet ons nog wat? Mijn statief doet dienst als kapstok aan de ene kant, mijn twee wandelstokken staan gekruist aan de andere kant met natte rommel erover. Morgen zien we wel weer verder, het wordt vast weer droog….
14. Elk einde is ook weer een nieuw beginjuli 27, 2018 - 7:48 am
13. Camera verloren? Zo’n dag dat alles teveel is…juli 25, 2018 - 1:25 pm
True Nature Trails12. De helikopter als onze redder in noodjuli 22, 2018 - 9:27 am
True Nature Trails11. Rapaätno deltajuli 21, 2018 - 11:23 am
True Nature Trails10. Over op plan B?juli 20, 2018 - 12:03 pm
True Nature Trails
True Nature Trails