Het is fijn om weer bereik te hebben, contact met het thuisfront en onder de mensen te zijn. Vandaag doen we helemaal niks. De wandeling met Taka is alleen voor het hoog nodige, poepen en piesen en verder slapen. Dat doet hij dan ook, hij ligt languit op onze kamervloer, kruipt zelfs op bed, van mij mag ie. Hij voelt zich fijn en veilig hier waardoor ik makkelijk even weg kan naar het gemeenschappelijke gebouw. De Ieren zijn klaar voor vertrek, één van hen gaat naar huis, John en de ander gaan door. We nemen afscheid, ik weet dat ik ze nooit meer ga zien en voel me er een beetje sentimenteel bij, al laat ik daar naar hun toe niks van merken. Ik schrijf wat en lig vooral veel in bed, de vermoeidheid heeft zich in elke vezel van mijn lijf genesteld en ik besef dat het misschien net even teveel is geweest allemaal. Heb ik wel genoeg aan 1 rustdag? En Taka?

Het is 14u als ik wakker word en opeens besef dat ik hier een doos met voeding naartoe heb gestuurd. Laat ik maar even naar de receptie gaan. Daar blijkt dat mijn pakket niet is aangekomen. Dat scenario was nog niet in me opgekomen aangezien de PostNL-meneer me vorige week heeft verzekerd dat dit pakket op het punt stond geleverd te worden. Het is vrijdagmiddag, ik heb weinig andere keus dan op plan B over te schakelen, die ik op dit moment nog moet bedenken. In de winkel is alles qua voeding voorradig voor mij, maar hondenvoer is er niet. Ik heb dus een uitdaging. Waar is de dichtstbijzijnde plek waar ik hondenvoer kan kopen? Dat blijkt in Gällivare. Daarvoor moet ik weer met de boot terug naar de overkant en vervolgens twee uur met de bus. Naar de supermarkt en de hele reis weer terug. Aangezien ik vandaag echt wil rusten, wil ik morgen op 1 dag heen en weer. Morgen zouden we weer verder lopen maar dat gaat dan dus niet. Dan blijkt dat ik niet op 1 dag heen en weer kan, het is morgen zaterdag waardoor er maar 1 bus rijdt. Dus zondag pas terug? Dan ben ik nog een dag kwijt!  Ok, plan de campagne. Kan ik vandaag nog daarheen en daar dan ergens slapen? De receptioniste is super behulpzaam, ze belt een hotel in Gällivare waarvan ze weet dat honden welkom zijn en verteld me dat de bus over een half uur vertrekt. Als een bezetene ga ik naar mijn kamer, pak het hoognodige voor 1 nacht weg, prop alles in mijn rugzak die ik hier achterlaat en haast ik mezelf naar de boot. Een half uur later zit ik inderdaad in de bus, aan het bijkomen van al het gehaast. Op zich best lekker, beetje turen, schrijven, de komende twee uur even niks.

Gällivare is een echt mijnwerkers stadje. Het doet een beetje Russisch aan, oostblokachtig, het voelt een ieder geval niet Zweeds. Overal zijn goedkope arbeidersflats gebouwd, rondom het station, het is niet veel soeps. Het Quality Hotel Lapland ligt aan het plein van de bushalte en ziet er luxe uit. Persoonlijk zou ik er nooit voor kiezen, ik geef niks om luxe. Kost allemaal geld op niks af. Ik krijg een kamer in een achteraf hoekje, met uitzicht op de parkeerplaats en een enorme luchtbehandeling installatie. Dus dit is de kamer waar je met een hond mag? Ik ga meteen door naar de supermarkt die nog open blijkt te zijn en vraag aan de receptioniste of het veilig is dat ik Taka buiten vastbind. Ja, zegt ze, mensen hier zullen niet snel op een hond afstappen, daarnaast is het een klein gehucht. Ik neem mijn bordje voor Taka mee en loop door de armoedige straten, het is nog geen vijf minuten lopen. Aan de overkant staat een bankgebouw met een hekwerk eromheen en een keurig onderhouden tuin. Ik besluit Taka achter dat hek aan een boom te binden, zijn bordje prik ik in de grond, “Please, do not come close! Thank you!”. Tot nu toe heeft het super gewerkt en nemen mensen het uiterst serieus. Op verschillende plekken ben ik er over aangesproken, of hij zo agressief is. Nee, alles behalve dat, ik wil hem gewoon beschermen tegen mensen die hij niet kent, die hem zo graag willen aaien, hij zit daar namelijk niet op te wachten en zeker niet als ik er niet bij ben, dan vertrouwt hij simpelweg niemand. En dan is er alle begrip en zijn mensen blij dat ik het op deze manier doe. Ik vind het retespannend om hem hier achter te laten, ook al is Taka er helemaal ok mee. ‘Ik ben zo terug’ is voor hem de link dat het ok is, hij vertrouwd er blindelings op dat het maar voor even is. Het zijn waardevolle woorden waar hij op kan bouwen, altijd en overal, dat maakt dat hij overal even alleen kan zijn. Ik cross door de supermarkt heen, op zoek naar hondenvoer. Koop meteen wat van die paté bakjes voor hem om het lekker te maken en een paar repen chocolade voor mezelf. Binnen een paar minuten ben ik weer buiten en zie ik hem relaxed in het gras liggen. Wat een schat is het ook! Ik ben zo trots op hem!

We lopen langs een pizzeria waar ik een enorme pizza bestel die ik op onze kamer opeet hmmmm! Dan nog ff douchen, er is een spa en sauna en weet ik wat niet meer, maar ik ben te moe en wil Taka niet alleen laten. Ik kruip dus om half 9 al in bed.

Sinds ik weg ben heb ik nog geen normale nacht gemaakt, ook nu niet in het hotel. De kamer is veel te warm voor Taka met als gevolg dat hij de hele nacht heeft liggen hijgen. Er is 1 groot raam, die heeft de hele nacht wijd open gestaan, maar buiten, aangrenzend aan onze kamer, staat een enorme installatie van de luchtbehandeling en die maakt behoorlijk lawaai. Het raam dicht was voor Taka geen optie, het raam open zorgt voor lawaai, tja, keuzes. Ondanks dat heb ik wel een paar uurtjes diep geslapen. Het ontbijt is inbegrepen dus nadat ik Taka heb uitgelaten, val ik aan. Er is heel veel biologisch, ik neem veel fruit, noten, zaden, havermout, granberries en dat soort dingen. En een pannenkoek met maple siroop toe. Goddelijk! Voor de lunch maak ik ook meteen een pakketje, daarnaast hou ik een appel, kiwi, banaan, peer en twee mandarijnen op voorraad voor onderweg, écht fruit!

De bus terug vertrekt om 9u, heerlijk op tijd. Dit keer een goeie relaxte gast, ik mag achter de chauffeur waar 3 stoelen zijn en een plateautje met veel ruimte voor Taka. Voor het eerst zie ik elanden waar we voor moeten remmen, ze steken met een heel groepje de weg over, zo gaaf! Helaas ben ik te laat met mijn camera. Verder zit ik in de bus lekker te schrijven. Terug in Saltoluokta post ik nog een blog, koop ik mijn eten in voor de komende dagen, weeg ik Taka’s voer af en pak ik opnieuw mijn rugzak in. Opnieuw 25 kilo, waar begin ik aan? Toch heb ik er weer zin in, vandaag stond officieel 20 km op de planning maar dat gaan we niet doen. Het is bewolkt, 11 graden, wat willen we nog meer? Het pad loopt eerst deels door wat berkenbos omhoog tot een open vlakte. Er zijn zomerpaden en winterpaden, het zomerpad wordt aangegeven met een rode stip, de winterpaden zijn voorzien van hoge paaltjes met een groot rood kruis erop die ook in de winter boven de sneeuw uitkomen. Ik vind het pad slecht aangegeven of het is mijn vermoeidheid waardoor ik het gewoon niet zie. Op de open vlakte zegt mijn gevoel me dat we verkeerd lopen. Ik pak de kaart erbij en voel dat het niet klopt, waar het pad dan wel is, weet ik ook niet. Inmiddels zijn we al anderhalf uur aan het klimmen, puf ik het uit en ben ik niet blij met deze verdwaalactie. Ik besluit terug te lopen naar waar ik het winterpad voor het laatst heb gezien en volg vanuit daar weer het winterpad. Op de kaart kan ik zien dat het zomer- en winterpad elkaar weer zullen kruisen dus dat komt wel goed. Ik schrik van de hoeveelheid erosie op het winterpad, hele stukken grond lijken weggevaagd. Het klimmen ervaar ik als zwaar, mijn monkeymind wordt geactiveerd en verteld me dat ik misschien maar beter terug kan gaan? Allerlei argumenten komen voorbij, dat ik de reis moet afbreken, het ene stemmetje tettert nog harder dan de ander. Maar ik loop door, alweer nat van het zweet. Achterom kijkend zie ik het meer tussen de bergen liggen, voor Saltoluokta. Ik zie 3 mensen in de verte lopen, zij lopen wel op het zomerpad, het geeft me een goed gevoel, dat ik juist heb gehandeld. Ik kom inderdaad weer op een kruising, waar het zomer- en winterpad elkaar kruisen met een bordje waarop staat dat we al 3 kilometer hebben gelopen, daar hebben we dus twee uur over gedaan. Ach, we hebben geen haast. Het genieten gaat voor op de snelheid, de hoeveelheid km’s per dag laat ik vanaf nu los, Taka wordt de kilometerteller.

Eenmaal boven hebben we het ergste gehad qua klimwerk, voor ons strekt een vallei zich uit, we lopen tussen twee bergkammen in én we gaan langzaam naar beneden, de zwaartekracht doet zijn werk, heerlijk. Nu hebben we de gang erin. Wederom zien we een groepje rendieren, Taka gaat weer helemaal flippen. Het pad is redelijk vlak met weinig keien, eindelijk! Na 8 km, waar we vier uur over hebben gedaan, komen we bij Autsutjvagge aan, een schuilhut, waar ook bordjes staan dat we nog 11 km van Sitojaure verwijderd zijn. Hier maak ik mijn avondeten klaar en zitten we binnen beschut tegen de harde wind voor een lange pauze. Er ligt een gastenboek in waar ik mijn naam in schrijf en er is een houtkachel in geval van nood. Dit soort hutjes staan langs de hele Kungsleden en zijn bedoeld voor noodgevallen als het weer omslaat. Na de break lopen we nog ongeveer twee uur door, dan is mijn lijf er klaar mee, mijn enkels doen zeer, Taka verspert steeds de weg als stopteken dus tijd voor het opzetten van de tent. We vinden een plekje uit de wind achter een heuvel en zodra ik zijn rugzak afdoe begint hij als een malle rondjes te rennen over het met mos bedekte maanlandschap. Alsof de afgelopen zes uur nog niet genoeg energie hebben gekost haha. Als hij zo blij is, ben ik het ook. Meteen daarna volgt zijn diner waar hij zichtbaar van geniet. Inmiddels is de hemel weer helemaal blauw en schijnt het zonnetje, het is 12 graden als ik om kwart voor negen de tent in duik. “Kom je ook in het mantie liggen Taka?” Hij bedenkt zich geen moment, springt de tent in en rolt zich op tegen mijn benen. Hoe rijk kan het leven zijn?

Om 5 uur worden we wakker in complete stilte, de hemel is blauw maar tot mijn schrik zie ik één verse chemtrail, zelfs hier dus, stelletje malloten. Te bizar voor woorden. Het zonnetje schijnt volop, heerlijk om zo wakker te worden, met niets dan bergen om ons heen. Ik ga op een steen zitten met mijn ogen dicht, mijn huid wordt direct verwarmd door de ochtendzon, om me heen hoor ik wat vogeltjes kwetteren. Wat een rust, wat een leegte, toch voel ik me nooit eenzaam, dit is ultiem genieten. Na mijn ontbijt ruim ik de tent op, Taka ligt als een bolletje wol in een kuil. Zal het weer zo warm worden vandaag? We vertrekken om 7 uur, de eerste uren tijdens het lopen zijn redelijk vlak, ff geen geklim en geklauter. Taka loopt na anderhalf uur voor mijn voeten, het teken dat hij zijn portie voor vandaag wel weer heeft gehad. Het weer zit ook niet mee want de 25 graden halen we met gemak. Zelf word ik er ook niet blij van, het is gewoon te warm, daarnaast staat er geen zuchtje wind wat ook betekent dat de muggenparade weer op dreef is. Drie jonge blonde meiden komen ons tegemoet, ik schat ze begin 20. Taka steelt weer de show, één van de meiden vraagt: “Are you the one carrying 25 kilo’s?” Yes, that’s me. Ze zijn de Ieren tegengekomen, in Aktse, die uitgebreid over mij hebben verteld. Ze verzekerden de meiden dat ze me hoe dan ook tegen zouden komen. Die John, goeie gast, opeens mis ik hem, de gezelligerd. Zo leuk om te merken dat je ondanks de kilometers die er inmiddels tussen zitten toch aan elkaar denkt. Waarschijnlijk zien we elkaar nooit meer, zeker nu ik weet hoe ver ze al zijn. De meiden vragen of er een rivier op komst is omdat ze geen water meer hebben. Ja, de rivier wacht op jullie. We zeggen elkaar weer gedag en gaan ieder ons eigen weg.

Het gebied lijkt een beetje op de Hardangervidda, alsof we hoog op een plateau lopen met veel vergezichten. Het laatste stuk gaat weer omlaag en brengt ons wederom in een berkenbos. De berken zijn goed vertegenwoordigd in Zweden. Het is bloedheet, Taka kan nu eindelijk schuilen in de schaduw van de bomen. Rond 10u komen we aan bij de hut van Sitojaure. Een gepensioneerd stel runt hier de boel voor 6 weken, elk jaar passen ze op een andere hut, mooi systeem. De hut staat aan het water van het gelijknamige meer, het is er wederom prachtig. Hiervandaan moeten we naar de overkant om onze weg te vervolgen, dat betekent 5 km roeien of met de speedboot met Anna. De keuze is snel gemaakt, ik loop langs de kant van het water richting de steiger, die net voor het huis van Anna ligt. Niet te geloven wat een plekje! Een houten hut geverfd in helderblauw, pal aan het water. Anna zit samen met een klusser en haar zoontje van 6 aan de koffie, haar Mexicaanse naakthond dwarrelt rond met de staart tussen de poten.  Anna verteld me dat ik de boot van 9u net heb gemist, om 17u gaat de volgende. Als ik eerder wil kost het me 450 kroon (ipv 300 kroon) en oh ja, voor Taka is het 50 kr (100 kroon is ongeveer 10 euro). Prima, ik ga de rest van de dag wachten. Ik kan me er niet druk om maken, een beetje rust kan ook geen kwaad. Ik vraag haar of ze er bezwaar tegen heeft dat ik met mijn drone ga filmen en foto’s maken en dat is geen probleem. Ik maak een luchtfoto van haar idyllische plekje en zit heerlijk in het zonnetje op de steiger. Dan komt ze naar me toe met de vraag of ik de boot wil filmen vanuit de lucht. Ja hoor, prima. En opeens wil ze de oversteek maken buiten de normale tijden om haha. De kale Mexicaan en haar zoontje gaan mee op de boot, Taka ligt op de grond, inmiddels gewend aan vaartochtjes. Het water is kraakhelder en ondiep, ze moet een bepaalde route varen om niet te botsen met keien of vast komen te zitten in de bodem. Aan alle kanten springen vissen op uit het water, het zoontje wil zijn hengel uitgooien. En dus gaat de motor uit en wordt er gevist. Meteen de eerste keer is het al raak, het arme dier spartelt met die enorme haak in zijn bek. “Gaan jullie die opeten?” Ja, die gaat in de pan. Ze houdt de vis behendig vast en haalt de haak uit zijn bek. Dan slaat ze met de kop een paar keer tegen de rand van de boot en blaast de vis zijn laatste adem uit. Ik zit er bij en kijk er naar, me inlevend wat de vis de laatste minuten van zijn leven heeft gevoeld, ik vind het maar niks. Maar gelukkig is ie nu dood.

We varen door naar de overkant, ondanks het visritueel vind ik het leuk om zo met de locals te zijn. Aan de overkant kom ik er achter dat ik een geheugenkaart kwijt ben, toen ik net de foto’s op haar computer heb gezet. Shit! Daar staat héél veel filmmateriaal op! Het kan niet waar zijn! Ik zoek in alle zakken en haal mijn rugzak leeg maar geen geheugenkaart te vinden. Anna belt met een walkietalkie naar huis maar niemand beantwoord de lijn. We spreken af dat ze terug gaat en gaat zoeken. De walkietalkie laat ze bij mij, als ik em vind kan ik haar bellen en andersom. En daar gaat ze weer, vol gas het meer op. Taka duikt in de schaduw, ik ga mijn lunch maken. Er komt een Duitse jongen, die iets verderop in een tent heeft geslapen, aanlopen om zijn afwas te doen, Taka gaat luid tekeer bij dit onverwachte bezoek. Hij ziet dat ik baal vanwege mijn geheugenkaart. Maar net als ik in mijn lunch begin te roeren zie ik mijn geheugenkaart liggen en ik ben zoooo blij dat ik die Duitser wel om zijn nek wil vliegen! Maar net op tijd bedenk ik me dat ik hem nog maar 1 minuut ken en hou ik me in. Ik pak de walkietalkie en druk de grote zwarte knop in; “Anna, can you hear me?” Een krakend en piepend geluid geeft aan dat er verbinding is, de vlag mag uit, de geheugenkaart is terecht! Er staan andere mensen aan de overkant dus Anna komt terug met de boot. Ik heb niet meer dan 140 kroon contant, ik had nog niet betaald en voor haar is het goed zo. Tja, mooie deal lijkt me, zij mooie luchtfoto’s, ik voor de helft.

De Duitser wijst me op een kortere route naar een bepaalde bergtop, de Skierffe. Dat is ook mijn volgende bestemming dus ik ben blij met zijn tip. Het is ‘maar’ 8 km naar Aktse, de hut na Skierffe, maar met de klim naar de Martevárásj in ons vooruitzicht, weet ik al hoe laat het is. Inmiddels is het al half 2, hebben we pauze gehad en een tukki gedaan, eigenlijk is het te warm om te lopen maar met stilstand komen we ook niet ver. En we hebben maar beperkt eten mee dus zoveel dagen meer kunnen we er ook niet over doen. Er staat ons een helse klim te wachten, zeker 350 hoogtemeters, steil met stenen, gruis en een brandende zon. We doen er twee uur over eer we boven zijn, helemaal kapot. We slaan het hoofdpad af, de open vlakte op, de shortcut naar de Skierffe. Best spannend om de gangbare route te verlaten en voor mijn gevoel op het dak van de wereld te lopen als twee nietige wezentjes in deze immense weidsheid. Tijd voor een lange pauze met mijn rug tegen een enorm rotsblok aan, met voor ons het uitzicht in het dal waar Sitojaure ligt. Jeetje, dat hebben we allemaal gelopen! En de bergen erachter, daar komen we vandaan! Niet normaal, wat een indrukwekkende route. Eigenlijk zijn we te moe om verder te lopen, maar hier blijven voelt ook niet goed. Ik hoop op nog een rendiergewei maar vind alleen een schedel en wat botten, helaas. De shortcut is fijn en loopt makkelijk op gras en mos met hier en daar een kei. Maar het laatste stuk is weer enorm bikkelen en gaat steil omhoog tussen keien. Weer meer dan 200 hoogtemeters maar het uitzicht is fenomenaal. De laatste etappe naar de top bewaar ik voor morgen, het is nu toch zwaar bewolkt, het licht is niet mooi en we zijn simpelweg te moe dus zetten hier op 1100m hoogte de tent neer. Het is 18u als we de tent in kruipen….we zijn gesloopt….