30 juni
Taka houdt van het leven in de tent en in de kou! Na een stille nacht rekken we ons uit voor deze wonderlijke nieuwe dag. Het waait pittig, is 7 graden en zwaar bewolkt. Maar het is droog. Het is 5u in de ochtend, na ons ontbijt zijn we er helemaal klaar voor. De ochtenden vind ik het fijnst, hier, maar ook thuis, met de geluiden van de ontwakende natuur, de sereniteit en het gebrek aan mensen. Daar lopen we dan, saampjes, langs de rivier in Abisko National Park, wat een weelde. Taka jaagt achter een soort hoender aan, ter grootte van een fazant, het beest fladdert vlak over de grond. Zwaar irritant want zolang ze vlak voor zijn neus blijven fladderen is er natuurlijk reden genoeg om door te blijven rennen en vooral niet terug te komen. Met zijn tong op half elf komt hij uiteindelijk terug, zo meneer, je gaat aan de riem!

De eerste hut die we passeren is die aan het Abiskomeer. In principe heb ik niks in de hut te zoeken, ik loop dan ook door maar het zijn makkelijke herkenningspunten voor de afstand die we hebben afgelegd. De route loopt vlak langs het meer en net daar voorbij zie ik het eerste groepje rendieren, wauw! Zo gaaf! Er zijn verschillende grote hangbruggen over diverse rivieren, stalen kolossen die wiebelen als je er over heen loopt en waar je door de bodem heen kijkt. Aan de zijkanten is het gewoon open, op een stalen reling na, ik hou Taka dan ook aan de lijn. Als hij plotseling schrikt of zijn evenwicht verliest, flikkert hij vele meters naar beneden in het kolkende water. Hij vindt het retespannend om er overheen te lopen maar tegelijkertijd is er niks waar hij aan twijfelt, gewoon gaan met die banaan! We passeren een toilethok, met ramen aan de zijkant, er zit net een man op en we kijken elkaar aan. Te grappig voor woorden! Zit je dan op de plee, kan je nog om je heen kijken ook. Voor mij voelt het ongemakkelijk om hem aan te kijken maar tegelijkertijd moet ik ook erg lachen. Ik vind het persoonlijk jammer dat dit soort hokjes er staan want het geeft tegelijk aan hoeveel mensen hier per jaar komen, teveel….voornamelijk de eerste 110 km die bekendheid heeft vanwege een groot jaarlijks terugkerend wandelevenement…

Regelmatig hoor ik een koekoek in de verte. Tegen het eind van de middag zie ik dat Taka niet helemaal lekker loopt, hij heeft last van zijn zwakke heup. Toch zijn renspurt van gister of de actie met die hoender? Ik heb blikjes makreel voor hem mee en daar doe ik wat druppels Copaiba doorheen als pijnstiller en ontstekingsremmer. Hap slik weg met de makreel door zijn brok. We houden veel pauzes en waar we ook zitten, het is allemaal even mooi. Ik heb een planning waar ik ongeveer met de tent wil staan maar als we in een vallei komen met als toetje een klim, besluit ik toch maar een plekje in de vallei te zoeken. Vlakbij is een Sami gemeenschap, klein houten hutjes in een cirkel, ik heb het idee dat er niemand is. De hele dag is het al warm, na de ochtend helemaal opgeklaard, bloedmooi weer met blauwe lucht, een beetje te warm als je het mij vraagt. Ik ga van het pad af om ergens mijn tent neer te zetten, niet normaal wat een plek! We staan aan het Ribakluokta, één van de meren in deze vallei. Het lijkt net of we in een cirkel staan, in het dal van deze immense vallei met rondom besneeuwde bergtoppen en de meren. Ik kan het nauwelijks bevatten. Dan zie ik het meisje met het zwarte hondje voorbij komen. Ze loopt hard, het lijkt wel of ze haast heeft. Door de wind en de afstand schreeuw ik naar haar: “Where are you going?”

“To the boat! I want to catch the boat but it’s 8 kilometres and I have 3 hours left to make it!” Nou, dat gaat ze makkelijk halen. Blijkbaar heeft ze de afgelopen nacht gekampeerd waar die meerdere tentjes stonden en heb ik haar ingehaald. Nu haalt ze mij weer in. Taka ligt in een kuiltje, ik zit naast mijn tent eigenlijk alleen maar om me heen te kijken, vol ongeloof over de plek waar we staan, hier gaan we gewoon slapen! Een avond genieten, kijken, turen, ervaren en uiteindelijk slapen terwijl de zon niet onder gaat….

Ik word wakker van de warmte van de zon, de sterke oranje gloed schijnt door het tentdoek heen. Yeah! Weer een nieuwe dag! Zowel Taka als ik zijn opgewekt en hebben er weer zin in. Ik rits de tent open, nogsteeds worden we getrakteerd op een stralend blauwe lucht met mooie wolkjes. Oh wat hebben we heerlijk geslapen! Ik kijk op mijn klok en zie 23.23u op het scherm staan. Huh? Hoe kan dat nou? Doet mijn klok het niet? Ik doe mijn telefoon aan om de tijd nog eens te checken maar ook die geeft aan dat de nacht nog niet eens begonnen is. Ik voel de drang om de boel in te pakken en te gaan lopen maar mijn verstand wint het van mijn verlangen. Zowel Taka als ik waren zó moe, dat we maar beter kunnen rusten. Dus nog maar een keer de ogen dicht, dit keer tot 5u. Ok, dat is een normale tijd, nu mag het. Taka is in opperbeste stemming, hij heeft er zichtbaar zin in. Buiten snuffelt hij met zijn neus hoog in de lucht, er staat geen zuchtje wind, de kust lijkt veilig voor hem want hij gaat meteen weer liggen. Wat een topochtend! Wat een cadeautje!

Om half 7 gaan we aan de wandel met 10 graden en verlaten deze onwaarschijnlijk mooie vallei. We voelen ons fit. Met de zon in de rug lopen we langs het water van het volgende meer, de Miesákjávri, over planken, stenen, door de modder, voor de voeten is het allesbehalve saai. We lopen stevig door omdat er om half 11 een boot gaat over de Alisjávri, die ons naar de overkant brengt. Niet dat we haast hebben maar als we daar eerder aankomen kunnen we nog wat rusten.

Opeens heb ik zo’n vaag vermoeden dat er iets tussen mijn benen druipt wat er niet hoort te druipen. Word ik incontinent ofzo? Ik laat het ook weer los maar als het moment daar is dat ik moet plassen, laat de verrassing zich kleurrijk in vol ornaat zien, mijn menstruatie heeft zich aangekondigd. Vijf dagen te vroeg en ook nog eens zonder de normale signalen waardoor ik het voel opkomen. Inmiddels lopen we vlak langs het Rádujavri, een betoverend bergmeer met helder blauw water. Kleine golfjes kabbelen tegen de rotsen aan. Het is een goed moment om er aan te geloven, mezelf te wassen in het ijs- en ijskoude water. Maar ondanks de kou is het heerlijk verfrissend en ook fijn om weer een schone onderbroek aan te hebben. Mijn bloeddoordrenkte onderbroek gaat koppie onder, ik wrijf de stof langs het grove steen van de rotsen, en klaar is Klara, ik heb niet eens een boenborstel nodig! Ik hang mijn onderbroek aan mijn tent die aan de buitenkant van mijn rugzak hangt, die zal wapperend in de wind zo weer droog zijn. Na het hele wasritueel blijkt dat we een paar minuten van de bootstop waren. En daar wacht een leuke verrassing voor Taka (en voor mij), Eveline met Sixten, het meisje met het leuke zwarte hondje. Gisteravond passeerde ze mijn kampeerplek met de boodschap dat ze de boot wilde halen en dat het nog 8 km was, ze had nog 3 uur de tijd. Nou, die 8 km bleken er 5 en daarnaast ging de boot niet want die zou pas gaan varen vanaf 1 juli, vandaag dus. Dus ze heeft hier gekampeerd, zeker geen straf op deze betoverende locatie. De hondjes begroeten elkaar met een ronde zo hard mogelijk over de rotsen, door de struiken en door het water beneden aan het strand, achter elkaar aan. Dolblij zijn ze, wat een pret! De bootstop is wederom op een magnifieke plek, het heldere water glittert aan alle kanten om ons heen, niet normaal zo mooi. Er staat een klein zuchtje wind, ik ga tegen een rots zitten, luister en kijk naar het kabbelende water en ga schrijven. Benen languit, even rusten na de opstart van tweeënhalf uur lopen. Er komt nog een stel aan met een schnauzer, de hondjes hier treffen het maar met zulke avontuurlijke eigenaren! Inmiddels is het 20 graden, met het huidige windje graag een strik eromheen en niks meer aan doen, het is perfect!

Het bootje komt om half 11, vier keer per dag kan je hier naar de overkant worden gebracht voor 350 Zweedse kronen (€35,-). Ik voel me alsof ik op één of andere filmset ben beland, zo ontzettend mooi, rauw en puur, dat het bijna onecht is. Te mooi om waar te zijn, zoiets? Onderweg zien we langs een bergwand een Sami nederzetting, gelijknamig aan het meer, Alisj́ávri, allemaal kleine houten hutjes en zelfs een kerkje. De kapitein vertelt dat vorig jaar op dit tijdstip het meer nog bevroren was. Überhaupt verbaas ik me over het weer, laat het de komende 4 weken maar zoals vandaag zijn!

De boot komt aan bij de berghut Alesjaure, ik verbaas me over de hoeveelheid mensen hier. Mensen die klaar staan om te gaan wandelen, hun water aan het vullen zijn of hun voedselvoorraad bijvullen in het winkeltje. Mijn accu’s zijn al bijna leeg en ik moet nog 3 dagen, shit! Ook hier weer geen stroom. Het is wat het is. Inmiddels is het 12 uur, ik besluit net als Eveline eerst te gaan lunchen voor de 13 km die zo voor ons liggen. Zodra ik het op heb val ik weer in slaap. Het is bijna een gewoonte aan het worden, pauze is gelijk aan tukkie doen en het gaat me zeer goed af haha.

Eveline en ik gaan bijna gelijktijdig weg, we lopen niet samen maar passeren elkaar wel regelmatig. Als zij pauze heeft haal ik haar in en andersom. Steeds vaker wisselen we wat woorden en delen we onze vreugde over de indrukwekkende natuur om ons heen. Ik ben er stil van en heb er simpelweg geen woorden voor. We moeten een enorme rivier door van, ik denk, wel dertig meter breed, het smeltwater van boven is ijzig koud. Lang leven mijn barefoot schoenen, wat een uitvinding om rivieren te moeten doorwaden. Fantastisch vind ik het, om dit met Taka te doen, is dit leven of leven? Zeg maar gerust VOLUIT LEVEN! Taka vind zijn eigen weg door de rivier, het is niet diep, dus veilig genoeg om het zelf uit te zoeken. En daar is hij een meester in! Hij is een geboren berggeit in een hondenpak, doet niets liever dan op rotsen klimmen, springen van de ene naar de andere steen, het maakt hem gelukkig. Zelfs als we stil staan zoekt hij een steen waarop hij met zijn voorpoten in ieder geval hoog kan staan om meer te kunnen zien. Na de oversteek ga ik aan de rand van het water zitten, hier kan ik wel uren blijven. Zo breed als de rivier is, zo mooi, zo heerlijk met mijn verhitte voeten in het koude water, niet te geloven zo indrukwekkend!

Ik wil graag vandaag ergens bij de Tjäktahut eindigen, dan heb ik de kilometers volgens de planning gelopen. De vallei waar we lopen is enorm, links van ons de Gaskacohkka berg met 1629 hoogtemeters, rechts de kronkelende rivier die ons sinds Alesjaure al vergezeld, we lopen op ongeveer 860 meter hoogte. En dan, opeens, uit het niets, doemt er een enorme kudde rendieren voor ons op. Ik merk het vooral aan Taka, die hoog met zijn neus in de lucht loopt, steeds harder trekkend aan de lijn, wat is er toch? Opeens zijn ze overal, honderden rendieren met kalfjes, links, rechts, voor ons, de hele vallei opeens gevuld met rendieren, ik ben er beduusd van! De zijkant van de berg is er helemaal mee gevuld. In wat voor scène ben ik beland? Dit is niet te geloven, zo mooi! Kalfjes van een paar dagen oud, zo klein en teer, zo kwetsbaar. Ik probeer het te filmen maar het valt niet mee, ze staan net iets te ver, daarnaast is Taka helemaal door het dolle. Wat een moment, wat een ervaring! De adrenaline giert door me heen van opwinding. Als we weer gaan lopen, lopen we dwars door de grazende kudde heen. Wonderlijk gewoon….

Zo vult de dag zich, met lopen, pauze, genieten, lopen, pauze, genieten, totdat uiteindelijk de laatste klim zich aandient voordat we bij de Tjäktahut aankomen die bovenop de berg ligt. Mijn lijf is moe, ik zie op tegen de klim. De klim bewaar ik liever voor morgenochtend. Ik passeer een meertje omringd door felgroen riet, wat een magische plek! Het licht op het water is alsof er een glitterbal uit de hemel over aarde wordt verstrooid. Nog aan het bijkomen van het rendieren spektakel, nu weer dit. Als ik nog een paar meter doorloop zie ik ineens het tentje van Eveline staan, wat leuk! Ik loop het tentje, ze zit ervoor op haar luchtbed in het zonnetje, Sixten ligt er opgerold naar. “Hi Eveline! What an amazing spot isn’t it?” We zijn blij verrast elkaar te treffen, ze nodigt ons meteen uit er bij te komen staan, daar hoef ik niet lang over na te denken. En dus zet ik ons tentje op, Taka & Sixten huppelen blij om ons heen, wat zijn ze leuk samen! Met zijn viertjes gaan we bij elkaar zitten voor ons diner, ik had me geen betere verjaardag kunnen wensen, de ultieme setting, zonnetje nog hoog en warm, klein briesje, waanzinnig uitzicht rondom, aan de rand van het meer. Ik zeg; ‘Strik er omheen, niks meer aan doen!’.