1. We gaan!!!! - Anouk Smit

Volg onze avonturen

We gaan!!!!!!!

De dieporanje gloed van de sinaasappels stelen de show op mijn aanrecht, zorgvuldig bijeengehouden door het ragfijne groene ruitjesvormige net. Het mes snijd zorgvuldig door het midden, drijft de twee sappige delen uit elkaar, als twee aparte hersenhelften die klaar liggen voor een ontleding. Het vocht glinstert en vraagt erom verorbert te worden. Ik ervaar de rijkdom van dit verse fruit, achtergelaten door een blije klant, waarvan ik me terdege besef dat ik dit de komende vijf weken niet voorhanden zal hebben. Vers fruit. Heerlijk sappig vers fruit. De elektrische pers maakt een brommend geluid terwijl ik toe kijk hoe de enigszins vaste substantie wordt omgevormd tot slechts wat vruchtvlees en heerlijk zoet vocht. Mijn nuchtere maag begint te knorren.

Taka ligt languit op de bank, zijn blik zorgvuldig naar de keuken gericht in de hoop dat ik hem opmerk. Nog suf van de nacht hoopt hij dat ik zijn blik beantwoord. Hij kent me langer dan vandaag. Ik loop naar hem toe en hurk mezelf naast de bank. Met lieve woordjes spreek ik hem toe, in zijn ogen lees ik het verlangen om aangeraakt te worden. Geen kwispel, geen blijdschap, nee, alleen die afwachtende houding en die alles doordringende blik. Hij rekt zich uit en wurmt zijn voorpootjes langs zijn ogen waarbij hij zijn gezicht verstopt. Zo blijft hij liggen, gevolgd door een diepe zucht. Hoe kan ik op dit schaapje in wolfskleren nou niet verliefd zijn? Bij het toverwoord ‘wandelen’ gaat zijn staart zachtjes heen en weer maar het is duidelijk dat hij nog niet uitgeslapen is. De afgelopen weken was het een dagtaak om zijn energie te peilen, en de mijne niet te vergeten. De lange wandelingen, de vele kilometers, telkens een beetje meer op basis van de energie die hij uitstraalde. Het warme weer hielp niet direct mee, hij verafschuwt de zon en alles wat boven de 18 graden komt. Dat betekende gaan lopen om 5 uur in de ochtend of pas beginnen na zonsondergang. Je moet er wat voor over hebben toch? De trainingen zijn al een reis op zich. Telkens weer checken hoe ik me voel, wanneer ik moe wordt, hoe het staat met mijn voeten, mijn enkel, of Taka zijn staart hoog draagt of vermoeid naar beneden, hoeveel hij eet, hoe diep hij slaapt en of er de volgende dag nog energie over is om weer opnieuw te beginnen. Nu is hij in ieder geval nog duf, de vertraging van de stille ochtend kunnen we nog even in stand houden. Taka is een volleerd meester in het aangeven van zijn behoeftes, hij trekt vanzelf wel aan de bel als het wandeltijd is.

Ik vul mijn glas, neem een volle slok en laat het vruchtvlees de binnenkant van mijn wangen strelen. Wat een heerlijke substantie zo op mijn nuchtere maag! Dank je wel lieve klant, dat je dit netje bij mij hebt achtergelaten. Dank je wel voor deze vitaminekick van moeder Aarde, iets wat ik vele malen meer kan waarderen dan bijvoorbeeld een bodylotion als cadeau, waarin stoffen zitten met namen die ik nauwelijks kan uitspreken of waarvan ik de betekenis niet begrijp. Nu zijn het de sinaasappels, in Noorwegen en Zweden hoop ik van verse bosbessen te kunnen genieten.

Tijd om mijn alarm te testen. Ik merk dat ik het spannend vind, dit kleine apparaatje kan onze levens redden in de bergen. Ongeduldig lees ik de gebruiksaanwijzing door, het liefst weet ik al hoe alles werkt en wil ik de bevestiging van missie geslaagd al hebben voordat ik op de alarmknop heb gedrukt. Uit ervaring weet ik dat mijn ongeduld leidt tot onzorgvuldigheid, ik neem me nu dan ook voor om alles goed te lezen zoals het er staat. Ik zet het apparaatje aan, loop de tuin in en ga op een open plek staan als ik op de ‘check in’ knop druk. Hiermee krijgen bepaalde mensen een bericht, die ik vooraf heb ingesteld, met mijn exacte coördinaten van waar ik me op dat moment bevindt. Alles gaat via de satelliet, er gaan allerlei lampjes knipperen, ik heb de gebruiksaanwijzing nodig om op te slaan wat het allemaal betekent. Maar al snel krijg ik appjes binnen van vriendinnen die in mijn alarmlijst staan, met coördinaten en wel. Het werkt! Ik heb alleen zelf het berichtje niet ontvangen dus dat is apart, ergens gaat er dus iets niet goed. Wel heb ik een email ontvangen, ook goed. Het stelt me gerust, dat de mensen waarvan ik het nodig vind weten wat dagelijks mijn toestand is, dat ik veilig ben in de uitgestrekte toendra. Er is een mogelijkheid om mij te volgen, via een link die gekoppeld is aan een website, die weer gekoppeld is aan mijn satellietapparaatje. Hierop is te zien op de kaart waar ik precies ben. Dit wordt echter pas geactiveerd op het moment dat ik het apparaatje aanzet, iedere 60 minuten wordt vastgelegd waar ik ben. De link hiervan zal ik in een volgende blog delen, in de hoop dat het allemaal werkt.

Op 21 april, precies twee maanden geleden, sprak ik het verlangen uit voor deze reis. Een verlangen dat al sinds 2011 in mijn systeem borrelt, als een geiser die soms rustig pruttelt en opeens in vol ornaat de lucht in spuit. Na alle twijfels en argumenten waarom ik het niet zou moeten doen, was mijn innerlijke geiser toch te sterk, klaar om met volle kracht deze energie haar vrijheid te geven. Vandaag, 21 juni, vertrekken we na twee intense maanden van voorbereiding. Trainen, de juiste spullen aanschaffen, informatie lezen, trainen, contacten leggen, treinticket boeken, trainen en ga zo maar door. De komende 5 weken zullen we bijna dagelijks ongeveer 20 kilometer te voet afleggen met tussen de 24 en 25 kilo aan bagage (dat is althans de planning, we gaan het meemaken!). Taka’s rugzak is precies 2,6 kilo. Er zijn wee rustdagen ingepland (ik weet het, een beetje weinig) en nog twee reisdagen tussen Noorwegen en Zweden die ik ook als rustdagen zie. Elke avond weer ons tentje opzetten op een andere plek, ons eigen potje koken en alleen zijn in de eenzaamheid van de Noorse flells en de enorme toendra van Zweeds Lapland. Ik voel een gezonde spanning, een enorme drive en ik kan niet wachten om morgen in Noorwegen te zijn! Daar waar mijn hart sneller gaat kloppen, waar de lucht schoon is en ik de zachte smaak van water uit de natuur mag proeven. Daar waar de stilte overheerst, samen in eeuwige trouw met de immense weidsheid van de bergplateaus. Tot snel!

Oh ja, ik had toch nog een extra boodschap!

kijk de video

Automatisch ons blog ontvangen? Klik dan hier!